Bloemlezing staat eigenlijk voor “Een verzameling mooiste en beste stukken uit poëzie en proza” , en hier en daar verwijst Herman met zijn naamgeving daarook naar.

Zo kreeg de cultivar ‘François Villon‘ zijn naam omdat de betreffende plant een uitgesproken hanger was en de “Ballade van een gehangene“ één van de werken was van deze Franse dichter uit 1431.

‘Twiggy‘ kunnen de ouderen onder ons nog wel herinneren als het Engelse supermodel uit de jaren 60 en 70, een vrouwennaam dus voor een nieuwe cultivar.

De achterliggende gedachte was dan ook de groeiwijze van de cultivar.

Twiggy is de Engelse uitdrukking voor “vol takjes“ .

‘L’Ingènue‘  was blijkbaar een nieuwigheid waarbij Herman onder bekoring kwam van zijn eigen creatie.  De naam is de Franse uitdrukking voor “vrouwelijke onschuld”.

Met ‘Nonchalance‘ kan nonchalant  bedoeld worden maar is ook de naam van een Parfum dus iets vrouwelijks.

Welke naam moet je geven aan je honderdste nieuwe cultivar ? Dat zal waarschijnlijk niet zo’n gemakkelijke opgave zijn geweest. Naar verluid kwam uit de familie de Graaff het lumineuze idee opborrelen om onze oude aanduiding voor een munt eenheid te gebruiken Florijn. Een Florijn is honderd centen dus werd het ‘Gerharda’s Florijn'. Dat  ‘Golden Jubilee ‘de vijftigste cultivar van Herman was spreekt haast voor zich.

Zijn bevriende buitenlandse collega veredelaars vereerde Herman met de planten 'John Wright' en 'Edwins Choice' ,voor Edwin Goulding, die de planten als zaailingen uitzochten.

Als je de lijst met plantennamen van Herman bekijkt dan zie je dat Herman meer Indonesische namen aan zijn planten gaf. Herman had vroeger veel jeugdvrienden die na de soevereiniteitsoverdracht over gekomen waren uit Indonesië en een oudoom van Herman maakte vroeger deel uit van het Indisch bestuur.

Als je de betekenis van de namen vergelijkt met de foto’s  en eigenschappen van  de betreffende planten dan is de gedachtegang van Herman bij het toekennen van de namen enigszins te volgen.

Garoeda is in de hindoeïstische mythologie een mythisch wezen dat een half mens en half adelaar voorstelt.     

Hoe kom je op de cultivarnaam ‘Piet Hein‘ ? Herman zag in de vorm van de lange spitse omhoog gebogen kelkbladen van deze cultivar de vorm van een enterhaak dus werd deze cultivar genoemd naar de piraat Piet Hein. Mocht u nog geen studie Fries gevolgd hebben, de cultivarnaam 'Earrebarre’ is Fries voor ooievaar of geluksbrenger.

Cultivars waarvan de bloembuis en de kelkbladen een enigszins trompetvormig uiterlijk weergeven, werden door Herman benoemd  als  ‘Highland Pipes‘ de Schotse doedelzak, ‘Northumbrian Pipes‘ naar een doedelzak uit een bepaalde streek uit Schotland, ‘Small Pipes‘ ,  ‘Maori Pipes‘ , ‘Uillean Pipes‘ en ‘War Pipes ‘.

De aanblik  van de uitstaande  trompetvormige bloemen in de gespreide trossen die naar beneden hangen roept inderdaad vaak de associatie op van de pijpen die onder uit de doedelzak steken. Dit alles wijst er op dat Herman een liefhebber is van doedelzakmuziek. En dat is inderdaad zo. Zijn honderdste nieuwe cultivar vierde Herman met twee Schotse pipers in zijn tuin.

Herman gaf vroeger vaak  dialezingen onder de titel;

“  Uit de Fuchsiakeuken “ . Hieruit ontstond de cultivarnaam ‘Haute Cuisine‘ . De cultivar ‘Summerdaffodil‘ wat zomernarcis betekent, brengt ons weer naar het familiebedrijf van de bollenkwekers en veredelaars  Fam. H. de Graaff en Zonen.

Onder op de papieren zakken waarin vroeger de bloembollen verstuurd werden stond ; 

“Product of Holland “  gedrukt de titel die Herman nog steeds gebruikt voor zijn rubriek in Fuchsiana. Hij gaf de naam ook aan een van zijn nieuwe cultivars.

Een spade wordt in het dialect van de bollenstreek een graaf genoemd. In het familiewapen van de familie

de Graaff staan twee gekruiste spaden en in het embleem en handelsmerk van het bloembollenimperium werd  een gouden spade afgebeeld die de cultivarnaam 'Golden Spade' voortbracht.

Alle cultivars van Herman zijn, zo als het hoort, ingeschreven in het register van de American Fuchsia Society. Iets dat Herman bij voortduring promootte onder zijn collega veredelaars.

Herman was één van de mensen die destijds het keuren van nieuwe cultivars mogelijk maakte en hij promootte dit vol verve. Jarenlang maakte hij deel uit van het Fuchsia comité van de Vaste Keuringscommissie in Aalsmeer. Zowel als lid maar ook periodes als voorzitter van deze commissie keurde hij samen met zijn collega’s meer dan duizend nieuwe Nederlandse cultivars.

Zijn eigen planten liet hij aanvankelijk ook door deze commissie keuren. Onderlinge rivaliteit in de keuringscommissie deed hem op een geven moment besluiten om zijn planten niet meer te laten keuren. Door zijn lange loopbaan in deze commissie en als veredelaar had hij inmiddels ook genoeg kennis en ervaring opgedaan om zijn eigen planten te kunnen beoordelen of ze iets nieuws en bruikbaars brachten op de markt voor fuchsialiefhebbers.

Als er een Nederlandse veredelaar is die internationaal naamsbekendheid heeft verworven met zijn veredelingsproducten, maar ook als veredelaar, dan is dat wel Herman de Graaff. De vele contacten die hij met buitenlandse veredelaars  en liefhebbers heeft geven wel aan dat Herman wereldwijd geacht wordt als een toonaangevende veredelaar en fuchsiakenner. De Franse onderscheiding hiervoor genoemd in hoofdstuk 1 is daar een voorbeeld van.

In de tijd dat de stekkenkwekers  nog gewoon papieren catalogussen uitgaven zag je dat in binnen en buitenland vrijwel direct het jaar na de introductie de planten van Herman in de catalogussen vermeld stonden. Na de ommezwaai naar het digitale tijdperk werd de bekendheid en de daarmee samenhangende populariteit van de planten van Herman nog duidelijker. Wereldwijd zie je op de websites van kwekerijen en liefhebbers volop planten van Herman afgebeeld en te koop aangeboden worden. Van Nieuw Zeeland tot Finland en van Amerika tot Japan, op alle websites kom je cultivars als ‘Greenpeace‘,  ‘Vuurwerk‘,  ‘Gerharda’s Panache‘ , ‘Machu Picchu‘, ‘Minirose‘,  ‘Tsjiep‘, ‘Insulinde‘ en ‘Loeky‘ tegen.

Allemaal planten die zich gevestigd hebben net zoals bijvoorbeeld cultivars als ‘Beacon‘ en 'Koralle' dat meer dan 100 jaar geleden deden en nog steeds populair zijn.

De eigenschap van Herman om bij bepaalde basiskruisingen door inbreng van andere of meerdere species steeds weer andere verschijningsvormen te verkrijgen, zorgde er voor dat er voor iedere fuchsialiefhebber wel iets in het assortiment cultivars van Herman te vinden was dat hun aansprak.

Op ‘Ursula‘ na is vrijwel iedere cultivar nog wel ergens in een collectie te vinden. Bij tijd en wijle zie je op shows en bij open tuindagen cultivars van Herman waarvan je denkt; "welke was dat ook nog"  en, "oh ja, ik had niet gedacht dat die nog bestond".

In Amerika was ‘Pink Rain’ destijds een topper vlak nadat hij geïntroduceerd werd maar nog steeds is hij niet weg te denken uit de collecties daar. In Engeland zijn de kleinbloemige cultivars zoals ‘Tsjiep‘ . ‘Galadriel‘ en ‘Minirose‘ zo langzamerhand een vast onderdeel van de collecties van de fuchsia liefhebbers die daar onvoorstelbaar mooie en rijkbloeiende planten van kweken.

‘Maori Pipes‘ , ‘Highland Pipes‘ en ‘Northumbrian Pipes‘ zijn daar ook zeer geliefd.

De laatste cultivar van Herman kwam uit in 2007.

Of Herman nog veredelt? Vast wel.

Het veredelen is iets wat na zoveel jaren in je zit. Je blijft je dingen afvragen en wil dat uit proberen. Of  Herman nog een of meerdere nieuwe cultivars toevoegt aan de fuchsiamarkt die momenteel overspoeld wordt met nieuwe cultivars, dat is niet waarschijnlijk of het moet al iets heel bijzonders zijn.

Een gele fuchsia als apotheose misschien?  Wie weet!

Auteur: M.A. Soeters

Opmaak: S. van Schaik

 © Fuchsia's of the World